Δεύτερη μέρα του Πάσχα σήμερα, ενός Πάσχα που θα θυμόμαστε για χρόνια μιας και ήταν τόσο διαφορετικό για όλους. Πρωτόγνωρες καταστάσεις μας έφεραν αντιμέτωπους με τόσα διαφορετικά δεδομένα που αλλάζουν με ταχύτητα. Χιλιάδες θάνατοι, φόβος, εγκλεισμός, και τόσος κόσμος να έρχεται σε επαφή με κάτι που οι περισσότεροι είχαν ξεχάσει. Τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Δεν θέλω να συζητήσουμε για τον ιό. Μέτρα προφύλαξης, πληροφορίες, έρευνες έχουν γεμίσει τον εγκέφαλό μας τόσο καιρό και δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία συζήτηση γύρω από όλο αυτό άλλο πια. Οι παγκόσμιες συνέπειες, το τι θα αλλάξει στον κόσμο όπως τον ξέρουμε μέχρι στιγμής επίσης. Τα ακούμε κάθε μέρα στα δελτία. Δεν είμαι ειδικός ούτε σε θέματα υγείας ούτε σε θέματα ψυχολογίας και η οπτική μου είναι απλώς η οπτική ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να μη δει κάποια πράγματα που κάνουν μπαμ! Η αλήθεια είναι ότι η καραντίνα
- «έπιασε» πολλούς ανθρώπους να είναι τελείως μόνοι τους,
- άλλους τους εγκλώβισε ακόμα περισσότερο σε σοβαρές και δύσκολες καταστάσεις όπως στις περιπτώσεις με ενδοοικογενειακή βία,
- δρα διαφορετικά σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ψυχολογικά ή ψυχοσωματικά προβλήματα
- και δυστυχώς τόσες άλλες κατηγορίες που χρήζουν λεπτής προσέγγιση και φυσικά δεν αναφέρομαι σε αυτές τις τόσο ευαίσθητες ομάδες συμπολιτών μας.
Ο εγκλεισμός και οι συνέπειές του είναι επίσης ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο δεν θα το πιάσουμε εδώ. Ούτε φυσικά αναφέρομαι στα οικονομικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν σε τόσες οικογένειες που οι εργασίες τους σταμάτησαν λόγω της κατάστασης. Ξεκαθαρίζω ότι καταλαβαίνω το πόσο πολύ επηρεάζονται όλα από όλα αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να αναφέρω σε αυτή την ανάρτηση. Ούτε ξέρω πως θα είναι τα πράγματα αν όλη αυτή η κατάσταση συνεχιστεί.
Αυτό όμως που θα ήθελα να σχολιάσω είναι κάποια από τα πράγματα που παρατήρησα ακούγοντας, βλέποντας, μιλώντας. Πράγματα διαχείρισης του απλού καθημερινού κόσμου. Των γνωστών, των φίλων, των αγνώστων μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Θέλω μόνο να αναφερθώ σε συμπεριφορές τόσων ανθρώπων από την πρώτη σχεδόν μέρα. Όσο οι μέρες περνάνε μου προκαλεί τρομερή εντύπωση ότι πάρα πολλοί άνθρωποι δεν αντέχουν τελικά να ζουν ούτε με τον ίδιο τους τον εαυτό. Άνθρωποι που μέσα από την καθημερινή ενασχόλησή τους με τις υποχρεώσεις τους έτρεχαν συνεχώς όχι να τις προλάβουν αλλά να ξεφύγουν από τους ίδιους τους τους εαυτούς. Τόσες και τόσες περιπτώσεις οικογενειών που δεν άντεχαν να μένουν στο ίδιο σπίτι από τις πρώτες μέρες. Πώς μεταφέρεται όλο αυτό στα παιδιά; Είναι αυτονόητο το ότι αν ο ενήλικας κάνει σαν τρελός έτσι θα φερθεί και το παιδί. Εγώ στο μόνο που θέλω να αναφερθώ είναι η εντύπωση που μου προκάλεσε το γεγονός ότι δεν μπορούμε να διαχειρισθούμε τον χρόνο με τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Δεν μιλάω για το αν όλο αυτό κρατήσει πάρα πολύ καιρό, εκεί αλλάζουν όλα. Αν όμως όλο αυτό έχει συγκεκριμένα όρια αρχής και τέλους, γιατί δεν μπορούμε να το δούμε ως ένα διάλειμμα και να το χειριστούμε ως τέτοιο. Ένα διάλειμμα από το καθημερινό τρέξιμο των χιλιάδων υποχρεώσεων που έχουμε δημιουργήσει, από όλες εκείνες τις φορές που γυρνάμε σπίτι ψόφιοι από την κούραση και κάνουμε αμάν να έχουμε μια μέρα ρεπό να πάρουμε μια ανάσα. Από όλες εκείνες τις φορές που ευχόμασταν οι μέρα να έχει περισσότερες ώρες, από … από…από.
Όλες οι γκρίνιες για τον χρόνο, το τρέξιμο, την ανάγκη για διάλειμμα που όλοι έχουμε κάνει ή έχουμε ακούσει στις παρέες μας κτλ η συντριπτική πλειοψηφία δυστυχώς άρχισαν τις γκρίνιες από τις πρώτες μέρες. Μέρες!!! Εκεί που καλά καλά ακόμα δεν έχεις προλάβει να πεις βαρέθηκα. Δυσκολεύτηκαν να βρουν με τι να ασχοληθούν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Είδαν το σπίτι ως φυλακή ενώ θα έπρεπε να είναι τόσα άλλα πράγματα. Ο δικός σου υπέροχα όμορφος μοναδικός χώρος μέσα από τον οποίο ξεκινάνε και τελειώνουν όλα.
Τα παιδιά σου που τα δημιούργησες γιατί; Για το κοινωνικό σου στάτους; Ξέρεις πώς να επικοινωνείς μαζί τους; Ή τα άφησες στο ρελαντί και διαμόρφωσαν χαρακτήρα μέσα από την τηλεόραση και τις κονσόλες και τώρα δεν αντέχεις να μείνεις ούτε μέρα παραπάνω με αυτό σου το δημιούργημα; Παιδιά που δεν τους έμαθες να περνάνε καλά με τον εαυτό τους τώρα πως περιμένεις να περνάνε καλά με εσένα; Φράσεις όπως «Δεν αντέχω!» «Κοντεύω να τρελαθώ» από τις πρώτες μέρες! Εκεί είναι που μου χτυπάει κόκκινο!
Σύζυγοι… άλλη κατηγορία. Ξεχάσαμε γιατί επιλέξαμε κάποιον; Γιατί τον / την ερωτευτήκαμε; Το κάναμε αλήθεια ή απλά συμβιβαστήκαμε και τώρα ο συμβιβασμός μας χτυπάει την πόρτα; Πόσα ζευγάρια θα περάσουν αλώβητα από όλο αυτό; Πόσα θα έρθουν πιο κοντά και πόσα θα πάρουν σβάρνα τους δικηγόρους την επόμενη μέρα; Και θα ξαναπώ και ας γίνω κουραστική. Δεν αναφέρομαι στα αποτελέσματα του εγκλεισμού. Αναφέρομαι σε αυτά που ο εγκλεισμός έφερε απλά στην επιφάνεια. Σε όλα αυτά που εθελοτυφλούσαμε ή που δεν προλαβαίναμε να δούμε ίσως; Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτα από αγκαλίτσες, τέλειες στιγμές, τρελούς έρωτες, υπέροχες στιγμές διακοπών, στιγμών και τόσων άλλων. Ουσιαστικά στιγμιότυπα όμως; Η μόνο για το κοινωνικό φαίνεσθαι; Μόνο και μόνο για να δείξουμε στους άλλους ή για να πεισθούμε εμείς στο πόσο τέλεια είναι η ζωή μας; Και έρχεται αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση να μας δείξει τι; Ότι είναι; Πόσα παιδιά θα χρειαστούν ψυχολογική στήριξη γιατί τελικά δεν ήταν οι υποχρεώσεις που τους έκλεβαν τους γονείς του αλλά το ότι οι ίδιοι οι γονείς είναι ανεπαρκείς; Δεν ξέρω…με λυπεί όλο αυτό!
Στις δύσκολες καταστάσεις ή χάνεσαι τελείως ή ξαναγεννιέσαι λένε. Οπότε γιατί να μην δούμε τι μπορούμε να «κερδίσουμε» από αυτή την κατάσταση; Χάνουμε πάρα πολλά αλλά αυτό είναι άλλη ανάρτηση. Δεν συζητάω αυτό τώρα.
Αφού το κοντέρ μηδενίζει δεν είναι ευκαιρία να δούμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε και τι όχι; Ας μιλήσουμε με τα παιδιά. Τι πραγματικά θέλουν και τι το κάνουν αναγκαστικά επειδή εμείς το θέλουμε; Ποιες είναι οι πραγματικές ΤΟΥΣ φιλοδοξίες, όνειρα και σκέψεις; Τα έχουμε ακούσει ποτέ; Πραγματικά. Ανάλογα με την ηλικία αφήστε τα να γεμίσουν τον ελεύθερό τους χρόνο για μερικές μέρες όπως εκείνα θέλουν – σε λογικά όρια πάντα. Κονσόλες, ζωγραφική και παιχνίδι είναι οι πρώτες επιλογές. Αυτές που συνήθως έρχονται δεύτερες μετά τις υποχρεώσεις τους. Και όσο τα παιδιά βγάζουν τα «απωθημένα» τους για όσο καιρό δεν τους επιτρεπόταν ενώ τώρα τα αφήνουμε με το «νόμο», τις μέρες εκείνες ας ακούσουμε και εμείς τον δικό μας εαυτό. Τι θέλουμε πραγματικά; Τι μας χαλάει; Τι μπορούμε να αλλάξουμε; Τι μπορούμε να το κάνουμε να δουλέψει καλύτερα; Με τον εαυτό μας αρχικά και μετά με τους δικούς μας. Ας περιποιηθούμε λίγο τον εαυτό μας για αρχή, να νιώσουμε όμορφα. Ας κάνουμε ότι δεν είχαμε τον χρόνο να κάνουμε. Ας φτιάξουμε μια ρουτίνα που να δουλεύει όμορφα για εμάς και ας την τηρήσουμε. Όταν τα πράγματα έρθουν στην κανονικότητα ας προσπαθήσουμε απλά να την τροποποιήσουμε όχι να την εγκαταλείψουμε. Ας μιλήσουμε με τους δικούς μας, τι τους γοητεύει πάνω μας; Τι δεν αντέχουν; Εμείς σε εκείνους; Αυτό βέβαια έχει νόημα αν ξέρουμε να ακούμε και να προβληματιστούμε από τις απαντήσεις και όχι να γίνει αφορμή για καυγάδες.
Όπως εμείς θέλουμε χρόνο για μας αποκλειστικά έτσι θέλουν και οι άλλοι. Αυτονόητο; Μάλλον όχι. Δεν είναι κακό να μην κάνουμε τα πάντα μαζί. Δώστε λίγο χρόνο στο έτερον ήμισυ, να μιλήσει με κάποιον φίλο, να παίξει ένα παιχνίδι με κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας. Πολλές οικογένειες τους έχει βρει η καραντίνα με έναν ευρύτερο αριθμό μελών. Μην αποζητάτε την αποκλειστικότητα 24 ώρες το 24ωρο. Το χρειάζεστε και εσείς λίγο τελείως προσωπικό χρόνο. Δεν είναι κακό να μην έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα στο 100% . Αν ο ένας τρελαίνεται να βλέπει σειρές στο Netflix και ο άλλος θέλει να παίζει τάβλι μην το πιέζετε! Διαλέξτε μια σειρά που να σας καλύπτει και τους δυο και απολαύστε το. Αφήστε τον χρόνο να λειτουργήσει τόσο όμορφα όσο επιλέγει ο καθένας. Δεν μας γεμίζουν τα ίδια πράγματα στον ίδιο βαθμό.
Ας εκμεταλευτούμε τον χρόνο αυτό για να βελτιώσουμε την σχέση με τα παιδιά μας. Θα εκπλαγείτε από το ότι τις περισσότερες φορές ο χρόνος που θα αφιερώσουμε στο παιδί με την ανάγνωση ενός παραμυθιού, το να παίξουμε ένα επιτραπέζιο, να κάνουμε μια συζήτηση για τα προσωπικά τους. Ανάλογα με την ηλικία αλλάζουν και οι επιλογές. Αλλά πολλές φορές βλέπουμε μεγάλες αλλαγές μόνο και μόνο από την όρεξη για προσέγγιση. Η διαθεσιμότητα του γονιού είναι αυτή που λείπει από τα παιδιά και όχι τόσο το με τι θα ασχοληθούμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αντιδράσεις των παιδιών είναι ο τρόπος τους να μας επιστήσουν την προσοχή, γιατί δεν τους μάθαμε τον τρόπο να το εκφράσουν με λόγια.
Τραγικό κατά την γνώμη μου αλλά τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να μαζέψουμε όσα από τα σπασμένα γίνεται πριν είναι ακόμα πιο αργά. Ας δούμε αυτή την κατάσταση σαν ένα pause. Σαν ένα δώρο. Μην αντιδράτε. Όχι τον ιό και τα επακόλουθά του αλλά το ότι αναγκαστήκαμε να μείνουμε μέσα, να σταματήσουμε κάποια πράγματα, να … να … να….αν τα αφήσουμε απλά να κυλάνε όταν με το καλό θα επανέλθουμε στην κανονικότητα της ρουτίνας μας θα έχουμε κερδίσει κάτι από όλο αυτό; Η θα είναι απλά χρόνος περασμένος και μουχλιασμένος; Ας ακούσουμε, ας αποκτήσουμε επαφή, ας χαλαρώσουμε μέσα μας και έξω μας, ας βελτιώσουμε την σκέψη μας, τις πράξεις μας, τις αντιδράσεις μας; Μήπως είμαστε εμείς αυτοί που φωνάζουμε για βοήθεια και προσοχή τελικά γιατί ούτε εμείς δεν μάθαμε τον τρόπο; Και αν μετά από όλη αυτή την προσωπική μας ενδοσκόπηση, την επικοινωνία με την οικογένειά μας, τις συζητήσεις μας, την συνύπαρξή μας βγει επιβεβαιωμένα στην επιφάνεια ότι δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον, – όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι – τότε είναι «ευκαιρία» να δούμε ήρεμα και απόλυτα κατασταλαγμένα το τι μπορούμε να κάνουμε για να ζήσουμε την ζωή μας όσο καλύτερα γίνεται. Αν υπάρξουν διαζύγια που πρέπει να βγουν και αφού θα το έχουμε αποφασίσει με γνώση και κατανόηση πραγματική τότε ας βγουν…ίσως είναι καλύτερα. Να είναι όμως κατασταλαγμένη η απόφαση και πραγματική και όχι γιατί χτύπησαν τα νεύρα μας κόκκινο από 5 μέρες εγκλεισμού!
Ας σκεφτούμε λίγο ότι είμαστε στο σπίτι μας και όχι στην εντατική ενός νοσοκομείου. Ας σκεφτούμε πόσες εναλλακτικές έχουμε να περάσουμε όμορφα τον χρόνο μας. Ναι, ένας ψαροντουφεκάς για παράδειγμα δεν μπορεί να κάνει πράξη το χόμπι του ίσως όμως βρει ενδιαφέρον στο να φτιάξει από το τίποτα μια κατασκευή που θα τον βοηθήσει στο χόμπι του.
Καθαρίζουμε το σπίτι
όχι μόνο για την απολύμανση του ιού αλλά γιατί είναι ο χώρος μας και μας αξίζει να είναι το καλύτερο δυνατόν για να αισθανόμαστε υγιείς και όμορφα μέσα σε αυτό. Ξεκαθαρίζουμε ντουλάπια και ντουλάπες μια και καλή. Βλέπουμε με μια πιο ξεκάθαρη ματιά τι πραγματικά χρειαζόμαστε και τι όχι. Άλλωστε αφού είμαστε μέσα ξέρουμε τι θέλουμε και όχι το «τι μπορούμε να χρειαστούμε κάποια στιγμή που θα…» Χωρίστε τα πράγματα που θα διώξετε σε κατηγορίες και όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε με όλο αυτό δώστε τα πράγματα εκεί που έχετε σκεφτεί.
- Πράγματα για πώληση σε μπαζάρ για να ενισχύσουν τα έσοδά τους όπως για παράδειγμα οι φιλοζωικές,
- εσωτερική «ανακύκλωση» ρούχων μεταξύ φιλενάδων ή συγγενών για ανανέωση της γκαρνταρόμπας τους,
- ρούχα σε οικογένειες που έχουν ανάγκη,
- εγκυκλοπαίδιες και βιβλία που κάθονται χρόνια στην βιβλιοθήκη μας και δεν μας ενδιαφέρουν πια, σε δανειστικές βιβλιοθήκες, γηροκομεία κτλ.
Τι χρησιμοποιούμε, τι μας λείπει, πώς μπορούμε να κάνουμε τους χώρους μας πιο λειτουργικούς; Συνταγές που δεν έχουμε χρόνο να φτιάξουμε, μπορούμε ίσως να μαγειρέψουμε παρέα με τα παιδιά μας. Ή απλά να πειραματιστούμε.
Καλύπτουμε τα κενά των παιδιών.
Μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε τι κενά έχουν τα παιδιά μας στην σχολική ύλη. Κάνοντας μια επανάληψη στα μαθήματα, λύνοντας λίγες ασκήσεις θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε αν κάτι δεν έχουν καταλάβει και ή να τα βοηθήσουμε ώστε να τα εμπεδώσουν καλύτερα ή με την βοήθεια του δασκάλου (ακόμα και του ιντερνετ) να τα καλύψουν. Κάτι μου λέει ότι την συγκεκριμένη ύλη δεν θα την ξεχάσουν ποτέ γιατί απλά θα την έχουν μοιραστεί μαζί μας!
Η τεχνολογία στην διάθεσή μας
Δεν χάνουμε την επαφή με τους ανθρώπους μας. Είναι καλό τα παιδιά να έχουν επαφή με τους φίλους τους αλλά και εμείς επίσης. Στο άκουσμα του τόνου της φωνής μας / τους, η οπτική επαφή μέσω viber / skype κτλ είναι βοηθοί στην διατήρηση των επαφών μας. Αν σκεφτούμε ότι παλιότερα δεν υπήρχαν είναι εύκολο να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στην ψυχολογία μας.
Φτιάχνουμε πλάνο «επανένταξης»
Αν μας αρέσουν οι λίστες (π.χ. to do, meals plan κτλ), οι οργανωμένες ρουτίνες κτλ έχουμε τον χρόνο και την ηρεμία (ίσως το βασικότερο) να δημιουργούμε έναν τέτοιο «προγραμματισμό». Αν αυτό γίνει με ηρεμία και καθαρή σκέψη έχουμε περισσότερες πιθανότητες να δουλέψουν υπέρ μας.
Τι μας έχει λείψει;
Είναι επίσης μια ευκαιρία να δούμε τι πραγματικά μας έχει λείψει και να ξέρουμε τι θα κάνουμε, που θα δώσουμε βαρύτητα όταν έρθει η κανονικότητα. Ποιοι άνθρωποι, ποιες συνήθειες, τι κάναμε χωρίς να το θέλουμε πραγματικά κτλ. Αποφασίζουμε να κάνουμε πράγματα που μας προσφέρουν μόνο ευχαρίστηση ουσιαστική, εσωτερική από αυτή που μας γεμίζει με μια βαθιά ανάσα όταν την σκεφτούμε
Κάνουμε απόσβεση
Κρέμες, μάσκες, μανό, υλικά για χόμπι που τα κάναμε όποτε είχαμε χρόνο ή για όταν θα έχουμε χρόνο τώρα είναι η ευκαιρία να ασχοληθούμε με αυτά! Η προσωπική περιποίηση, ένα ωραίο αφρόλουτρο, η αίσθηση δημιουργίας και ολοκλήρωσης που μας προσφέρουν τα παραπάνω είναι μόνο λίγα από τα οφέλη τους. Και όταν η ψυχολογική μας κατάσταση είναι τέτοια τότε μπορούμε να αποδώσουμε και καλύτερα σε άλλους τομείς που αναφέραμε παραπάνω.
Χόμπι
Βιβλία, ζωγραφική, κέντημα, πλέξιμο, γραφή, καλλιγραφία, ξένες γλώσσες, blogging, YouTube, επαφή με την φύση, μουσική, γυμναστική, κηπουρική, ραπτική, φωτογραφία, ακόμα και να ξεκινήσουμε κάποιο είδος ημερολογίου, οτιδήποτε είναι αυτό που μας δημιουργεί ευεξία και εσωτερική ηρεμία τώρα είναι ο καιρός περισσότερο από ποτέ να ασχοληθούμε με αυτά. Όχι τόσο για να γεμίσουμε τον χρόνο μας όσο για να κάνουμε μια νέα γνωριμία με τον ίδιο μας τον εαυτό!
Αν μέσα μας υποβόσκει κάποια διάθεση αλλαγής που τόσο καιρό καλυπτόταν απο τις γνωστές προσωπικές μας δικαιολογίες μήπως τώρα οι συνθήκες μας δίνουν ένα πάτημα να την κάνουμε πράξη; Να αφαιρέσουμε όσα μας εκνευρίζουν πάνω μας, να ενισχύσουμε όσα μας ευχαριστούν, να πετάξουμε οτιδήποτε τοξικό, να κλείσουμε εκκρεμότητες εσωτερικές και μη, και να δώσουμε την ευκαιρία να ανθίσουν υπέροχα συναισθήματα, ελπίδα και αυτοβελτίωση;
Μήπως;
Μπορω και αλλιως 